तीन मुक्त्तक

बाउ भन्दा छोरो जान्ने

स्वास्नी भन्या कैल्यै न मान्ने

बाउ छोराको भट्टी मै भेट

एक से एक छन दाउ हान्ने

शिक्षक भन्छ चुरोट न खाउ

आफु खोज्छ बाथरुममा दाउ

दिन अर्ति सबै जान्ने

सन्सार यो कम्पास बिनाको नाउ


न्यायालयमा छन् न्यायको मूर्ति

न्याय गर्छु भनि लाउछन फूर्ति

भन्छन काम्लो गाईले खायो

माग्दै बस्छन एक चुट्की सुर्ती

सम्झना मा मात्र छ अब दशैँ !

पैले पैले स्कूल पढ्दा पन्ध्र दिने बन्द

नया जुत्ता नया लुगा मनमा चल्थ्यो द्वन्द

मासु च्युरा मामा घरको जमरा र टिका

स र र र पिंग को सर्को हावा मन्द मन्द !



लह लह धानका बाला चंगा अकासिदै

चाड बस्थ्यो अनुभूति मनमा पर्व यो गासिदै

सोह्र सराद लाग्यो भन्दै घरमा हजुर आमा

सालको पात,रातो माटो गएछ अब मासिदै !



मगमग बास्ना चल्ने उसिनेको धान

घरै पिच्छे ढिकी चल्थ्यो च्युरा कुट्ने घान

आंगनैमा छाडा हुन्थ्यो यौटा घोर्ले खसी

माइली कान्छी ठिक्क पर्थे तोरी पेल्न जान !



इतिहास भयो अब घोर्ले खसी, भाले

दशैँ तिम्रो फर्कदैन भन्नु भयो बाले

दसैँ भन्नु दसा हो रे पैसा न हुनेलाई

बढा घरमा दशैँ देखि जिल्ल पर्छ काले

नेपाल यो बन्छ है

नेपालीहरुको मुटु र धड़कन् नेपाल नै बन्छ कि ?
पुर्खाको इतिहास जाँगर लुटी समुन्नतै हुन्छ कि ?

हेरौ एक बिहानी त्यो हिमचुली चुमेर नौलो दिन
पक्कै आउछ बन्छ स्वर्ग सरि यो आशा न गर्नु किन ?

गोर्खालीहरुको छ नाम रणमा छैनन् पछाडी कुनै
गाउ बेशी गरेर मात्रिभूमिमा गर्छन परिश्रम उनै

धाइ देश विदेश जोखिम पनि खप्दै सबै क्षेत्रमा
इमान्दार कति परिश्रमी इ छन् विदेशीका नेत्रमा

हाम्रै बुध्द ति हुन् सिता पनि उनै कर्णाली हाम्रै भयो
देशका कर्मठ बुद्धिजीवी हरुको मन पग्लिए भै गयो

होस्टेमा एक स्वर मिलाई सबले बिकासको यज्ञमा
हातमा हात मिलाई बढ्नुछ अघि विस्वास् गरी भाग्यमा

छाडौ त्यो कु-कथा ब्यथा करुणका पैले बितेका कुरा
लागौ एक भएर देश हितमा बल् बाँधी सब्ले पुरा

इच्छा राखी भविष्यमा कि एकदिन् फूल्ला अवस्यै भनि
मेरो देश भनेर गर्ब ति गरुन जस्तै विपत्मा पनि

छोडी देश जति पलायन भए भन्दै "अमिलो रस "
देखाउँ तिनलाई हेर ल भनि के चल्नु तिनको बश

नीतिमाथि भूकम्प आंधी पहिरो क्रान्ति सधै हुन्छ रे
नेपालि हरु नै जुटी दृढ रहे नेपाल यो बन्छ रे

फर्कू फर्कु विदेशबाट म घरै यो मन सधै भन्छ है
काँधमा काँध दिएर पत्थर थपे नेपाल यो बन्छ है

भर्गीनिया,सेप्टेम्बर,२०१०

यसो गरे कसो होला !

ठिकठाक् गर्नु क्रियाकलाप दिनदिन् चाईदैन जिम्नासियम
सोफा छाडी उठी जुरुक्क हिडने कडा बनाउनु नियम् !
ढोका खोलि पवन खुला प्रकृतिको गर्दै गरि सेवन
ताजा राख्नु शरीर रोग विपरीत् प्रसन्न पारि मन !
टिभी मोभी र फेस-बुक इतिको सिमित गर्दै प्रयोग
आवश्यक जति पर्छ अध्ययनकै लागि गरे भाग्छ रोग !
आस्था ईश प्रति लगाई मनमा छोडेर आडम्बर
छोटो चालचलन चुटुक्क गरिदा समाजको के डर !
आफ्नो हुन्छ सदैब दैनिकी सधै कर्तब्य दिन्का दिन
गर्ने गर्नु लगाई ध्यान रुचिले त्यो बन्छ योग्यै लिन !
मध्यम्मार्ग सुगम् छ गर्नु अबलम्बन् छाडी टुप्पो र छेउ
ज्यादा लोभ न गर्नु केहि चिजमा पुगेपछि छोडी देउ !
मिठो बोलि बचन् कुरा बहसमा सुन्दै अरुको कुरा
तर्कैसंगतले रिझाई मनमा टुंगेर जावस पुरा !
मन्को द्वन्द लडाई झर र झगडा यी कैची हुन् आयुका
तापको उच्च तनाब चाप् रगतको दुस्मन् भए स्नायुका !
पालन् गर्नु सदैब अल्छी न गरी कडा नियम् दाँतको
मेरो बिन्ति सबै युवा युबतिमा गम्भीर यो बातको !

हो रे, थियो रे !

एकादेशमा यौटा थियो 'नेपाल' भन्ने देश

बसोबास गर्नेजति सबै थिए बेश

सिधा साधा बोलि चाली हिमाली हो भेष

निष्ठा कर्म आस्था धर्म फुलाउथ्यो केश !



हुने गर्थे राजा पनि गर्दैनथे गेश

प्रयोग गर्थे बिबेक नै गोटी चाली चेस

देश थियो उन्नतिमा प्रजा बुन्थे खेस

नेता धेरै जन्मेपछि लागेछ रे ठेस !



गर्दारेछन प्रत्येकले स्वार्थि बूँदा पेश

बदमास्ले सधैभरी जित्दोरेछ रेश

राज्य फुटी टुक्रीएछ तराइ र मधेश

आज जनता सबै भए विदेशीले लेश !

त्यसैले,

गण तन्त्र रणतन्त्र रह्यो मन्त्र मूल

सातु मुछ्दै काम्लोमाथि गरे ठुलो भूल

अब कैल्यै फुल्नेछैन नेपालीको फूल

आसु चुहाउ कि त रमाउ, कि बिदेसमै डुल !

फेसबुकमा फ्रेस लुक

आउ तिमि पनि आउ
यो काखे समुद्रमा डुबुल्की मार्न,
उदयाचल देखि न अस्ताए सम्म
स्वभाव अनुकुल दिमागको शेखी झार्न,


यहा तिमि के बन्न सक्दैनौ र
छर पस्ट ग्यान विज्ञानमा किरा पार्न ,
बिहानीको किरण देखि स्वमूर्त रुपमा
न हिचकिचाउ शब्द ज्ञानको जरो तिखार्न

जाने बुझे सम्मको झटारोले हान्दै
आफ्नो किल्ला बार्न
सहभागी लाई पछाडी लखेट्दै
नौलो प्रयोगले झिंगे माछा तार्न

आउ तिमि पनि आउ
यो काखे समुद्रमा डुबुल्की मार्न
आउ तिमि पनि आउ
फेसबुकको भुँडी दार्न

मातृ-पितृ वियोग

माता मेरी थिइन् अति गुणवती हे दैब के जाल गर्यौ
तिम्रो पुस्तकमा थिएन अरु जो काख् मेरो न्यानो हर्यौ!
दिन्छौ नि दिन ता अगाध रसिलो वात्सल्य नौनी सरी
लिन्छौ खोसी रुवाइ हासु कहिले खोलेर दिल बेसरी!
मेरा हात र पाउ खोइ अहिले सक्षम भई काखमा
खेल्दै खाइ निदाई मस्त न हुदै फाली दियौ राखमा!
के जानौ कसरी तिमि किन यति हुदै गयौ निस्ठुरी
तिम्रो श्रीस्र्टि रदृस्टी योअति कडा सहू म भ्रम्मा परी!
थान्ग्नावाट उठेर पेट रितिदा स्तन मागी बस्थे रुदै
काख्माबोकी उठाई अमृतमिठो को दिन्छ मुख्मा सधै!
मेरो भूल भएछ के कति यहा निर्बाह गर्छु तन
निर्दोषी मनको लिएर अवसर के बिस्व हाक्छौ भन!
सन्सार श्रीस्टि गरेर रम्य रचना दिएँ भनि भन्द थ्यौ
फुल्दै फूल बनेर फक्रि न सकी फेदमा छुरी हान्दछौ!
गर्ने छैन कदापी भूल म पछी जाल्मा उनैकै सरी
मान्ने छैन नियम र कानुन पनि बिस्वास तिम्रो गरी!
निष्ठूरी यति छौ कि के गरू बयान् न पुग्दै मैना दिन
बाबालाई डुबाई शोक नदीमा साथमा उठायौ किन?
छोरो हुन्छ ठुलो उ थाम्छ घरबार भन्दै पटुकी कसी
कोदाली र कुटो चलाई दुध भात् ख्वाउनु भो आँगन बसी!
हात्खुट्टा कलिला थिए उस बखत् सकिन सेवा दिन
पालो पर्खी बसें चुकाउन भनि पितृत्वको त्यो रिन!
तिम्रो सामु म भन्न सक्छु उभिई निर्भिक भई हेर लौ
आफ्नै सन्तति माथि अप्रिय गरी के न्याय पो गर्दछौ!
तिम्रो मण्डलमा छ न्याय भरने निस्पक्ष निर्क्यौल गरि
न्यायाधिश कुनै म भेटुँ कि गई अपील फारम भरि!
सम्शोधन् पनि गर्नु पर्छ कहिले काही जगतको स्थिति
बज्रैपात ठुलो दिइ यति कडा चल्दैन तिम्रो रिति!
कत्ति छाती पिटुं अगाडी उभीइ छौ मूक दर्शक तिमि
लात्तीले भुइमा बजारी अहिले थर्काई दिउ कि जिमी!
अन्नै पानि बिना म बस्छु ध्र र ना तिम्रो अगाडी यहा
तिम्रा नेत्र तीनै खुलाउन सके कि न्याय पाउला त्यहा!
यसपाली जति दण्ड भोग्न मकनै दिने प्रतिज्ञा लियौ
ठुलो घात गर्यौ नि हे! रचयिता यो दुक्ख फेरी न द्यौ!
आँशु यो म खसाली व्यग्र मनले सास्टांग बिन्ति छ छेउ
पाउ पर्छु म भन्छु फेरी तिमीलाई यो दुक्ख कैल्यै न देउ