मौरी

सोचौं एकछिनलाई यो जीव यदी अस्तित्वमा छैन रे
बारुला कमिला र पुष्प मधुमा दाजिन्न , हो हैन रे
यसको स्वार्थ पनि छ केहि हदमा निर्बाह गर्नु कुल
संझौ तुच्छ छ त्यो भलाइ जतिको गर्नेछ डुल्दै फुल
आफु मेटिन गै परिश्रम गरि सुख्खा कुसुमको रस
जम्मा गर्छ सदैब भर्छ गुंडमा राख्दैन आफ्नो बश
आउँछन् हुलमा ति बस्न फूलमा फाइदा मलाइ हुने
मादाको भ्रुणमा लगेर नरको सिंचित परागले छुने
यो चाहिन्छ अवश्य खाद्य फलफूल उत्कृष्ठ बालि लिन
मेरा मित्र यिनै सघाउन भनि गर्छन मदत दिनदिन
गर्दैनन् रिसराग हामीसंग ति सोझा र लाटा बनि
आफ्नो कार्य क्रियाकलाप संग नै रमाई पल्पल् गनि
गर्दै काम निरन्तरै सहजमा शिक्षा मलाइ दिंदै
कस्तो व्यस्त बनेर फूलहरुमा गोपेर सूड़ रस लिदै
हेर्छु नाच र गान व्यस्त ति हुँदा फुलबारी मेरो पसी
मीठो दिन्छ मधु म खान्छु दिनहुं लेख्छु कबिता बसी

भ्रम

भ्रम
इशारा पाउछु कि भन्ने आशमा बसिरहें
हिम्मत बांधेर कम्मर कसिरहें
निष्ठुरी छ्यौ भन्ने मनमा न लाग्दै
सीमा नाघ्यो, तलतलै खसिरहें

बदलामा तिमीले धोका पाउदा
शब्दमाधुर्य घसिरहें
दिशाबोध भयो फर्कीआयौ
पलपलमा ब्यङ्ग बाणले डसीरहें

चाहना तिम्रो घट्दै जांदा
मनको अभिलाषा धसिरहें
यो जीवन त यस्तै बित्यो
तिम्रै जालमा फसिरहें