बुढेसकाल

हातखुट्टा थरथर छ लट्ठी एक भर आयो बुढेसकाल यो
लागे अङ्ग प्रत्यंग झोलिन खुबै चुहाउछ मुख राल त्यो
प्रातकाल कति मनोहर हुँदै उठ्ने रहर वैंशको
लागे थन्किन अल्छी लाग्छ अब ता बितेछ दिन ऐशको
छोरा नातिहरु त छन् घरभरि के गर्नु छैनन् तर !
ताल्चा मार्नु परेन कुर्छ घर यो! भनेर पर्छन भर
मन्मा खेल्छ कुरा कसोरी घरवार धान्छन् यी लालाहरु
सोच्दै खाट छ हात माथि तकिया टाँसेर गालाहरु
सन्सार खुम्चिन गो भयो अब सँघार पानि पँधेरो पनि
चंद्रैलोक समान दूर छ कति भेटिन्न पाइला गनि
बेला आइसक्यो कठैबरी ! कति सन्सार हाँक्नेहरु
टिक्दैनन् अनि जानु पर्छ एक दिन त्यो छैन बाँकी बरु
लामो त्यो बयको छ कत्ति अनुभब् माटोमा मिल्ने भयो
भन्नु बाकि छ सब् सुनाउनु पनि तृष्णा मनैमा रह्यो
यस्तै यो रित हो समस्त जिवको भन्दै बुझाउदा मन
अझै बाच्छु कति भनेर मन यो आश्मा रमाउने झन
कस्तो हुन्छ बुढेसकाल सबको मनमा गुनी सोच लौ
तिम्रो यत्न प्रयत्न केहि छ फरक भने तिमी भिन्न छौ